เสียงของความเงียบ…ที่ครอบครองทุกอณูใจ
แม้ป่าวร้องก้องไป…ก็ยังไร้ใครค้นเจอ
เสียงที่ปิดผนึก…อยู่ลึกล้ำเกินนำเสนอ
เสียงที่ไม่มีใครได้พบเจอ…เพราะพร่ำเพ้ออย่างเดียวดาย
ในความเงียบงันนั้น…ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน
คล้ายใกล้ตายหรืออาจเป็น…เพียงเสียงที่สูญหาย
ลองตั้งใจฟัง…ซุ่มเสียงที่ดัง…ดั่งคนที่ใกล้พังทะลาย
แท้จริงเสียงนั้นไม่เคยเงียบหาย…ท้ายที่สุดแค่ถูกหมางเมิน
แม้ป่าวร้องก้องไป…ก็ยังไร้ใครค้นเจอ
เสียงที่ปิดผนึก…อยู่ลึกล้ำเกินนำเสนอ
เสียงที่ไม่มีใครได้พบเจอ…เพราะพร่ำเพ้ออย่างเดียวดาย
ในความเงียบงันนั้น…ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน
คล้ายใกล้ตายหรืออาจเป็น…เพียงเสียงที่สูญหาย
ลองตั้งใจฟัง…ซุ่มเสียงที่ดัง…ดั่งคนที่ใกล้พังทะลาย
แท้จริงเสียงนั้นไม่เคยเงียบหาย…ท้ายที่สุดแค่ถูกหมางเมิน
ในความเงียบงัน
คลื่นความถี่เขย่าสั่นไหวคล้ายผิวเผิน
กระทุ้งความว่างเปล่ากระทบความเย็นของจุดดิ่งฝ่าเผชิญ
เงียบ เบาแผ่ว บอบบางเกินกว่าสรรพสิ่งใดจะได้ยิน
เสียงที่ดังที่สุดของเรานั้น
เขย่าเสียงสนั่นในชั้นความถี่ลึกกว่าใดสิ้น
มุ่งเดินทางตรงไปถึงใครเพียงหนึ่งเท่านั้นจะยลยิน
แต่มันกลับไม่ดังสักกะผีกริ้น..ถึง..ใจบางคน
ในขณะความเงียบที่เฉียบเย็น
ไม่รับรู้เห็นในเส้นเสียงเพียงสบสน
คือคำตอบชัดสำเนียงเสียงเสียจน
ความเงียบงันของบางคน กลับเป็นเสียงที่ดัง..กว่าสิ่งใด
msp.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า