หากจะผิดพลั้งพลาดเพียงเพราะฉัน
ที่ยังดื้อดึงดัน...แม้นขลาดเขิน
รู้ทั้งรู้...ว่าต้องพบและเผชิญ
ความสัมพันธ์ที่ขาด-เกินของสองเรา
แต่ก็ยังไม่หยุด...ที่จะรัก
ไม่เคยพักสักนาที....แม้ใจเหงา
แค่รอยยิ้ม ถ้อยคำปลอบเพียงบางเบา
ก็กลบสิ้นความสร้อยเศร้า...จนจางไป
และหลายครั้งยังรู้สึก..เหมือนเธอตอบ
ทำเหมือนชอบเกินเพื่อน...จนหวั่นไหว
แต่ไร้คำตอบรับ...กำชับใจ
ฉันจึงปล่อยให้ไหล...ตามเวลา.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า