สายลมพาดผ่านพัดรัดกายหนาว
กับเส้นทางที่ทอดยาวยังเบื้องหน้า
แม้ฤดูจะผ่านไปกี่เพลา
แต่ทว่า...ความโดดเดี่ยวไม่เคยจาง
แสงกระทบยอดไม้ยามแดดส่อง
เห็นลำปล้องคล้องแสงดังสรรสร้าง
ไม้ทอดเงาสั่นหวามไหวบิดใบบาง
ประกายแสงกลับสว่างวาบกลางใจ
แม้จะหนาวเพียงใดได้ไออุ่น
ลมพัดหมุนวุ่นวนจนสั่นไหว
แต่เมื่อแสงแดดส่องผ่องอำไพ
จะหนาวเหน็บเพียงใด..ได้คลายลง.





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า