ตื่นขึ้นมาหนาวนิดเพราะพิษไข้
ง่วงและไอทั้งจามน้ำมูกเหนียว
นอนทั้งวันทั้งคืนฝืนคนเดียว
ช่างเปล่าเปลี่ยวเช้าค่ำตามลำพัง
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยคอยความรัก
จะมีสักคนไหมให้ความหวัง
ทั้งป่วยกายป่วยใจไร้พลัง
หนาวทุกครั้งป่วยง่ายเพราะใจบาง
ใจก็บาง ร่างก็พัง หลังก็ปวด
ใจร้าวรวด บรรเทาปวด ด้วยขวดสีจางๆ
ไม่ไหวบอกไหว จิบเบาวนไป พลางนั่งไขว่ห้าง
หนาวหนักจนคว้าง...ใจยิ่งบางอย่างตั้งใจ
อากาศยิ่งเปลี่ยน...ยิ่งเซียนความเศร้า...เจ้าบทเจ้ากลอน
อารมณ์เว้าวอน ...สั่นคลอนความเหงา ....ยิ่งกว่าครั้งไหน
ทั้งป่วยทั้งหนาว...ทั้งร้าวทั้งรวด...ปวดไปทั้งใจ
นี่มันฤดูกาลอะไร!!!!...ทำมั๊ยทำไม...ปวดใจเหลือเกินนน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
