เมื่อเดินทางมาสักพัก....จึงหยุดเดิน
พักตัวตนแห่งการเผชิญบนทางยาวไกล...แล้วหยุดนิ่ง
ทอดสายตาไปไกลลิบ...กระซิบ..หายไปในความจริง
เดินมาถึงจุดที่ไม่มีสิ่งใด...ให้แอบอิง..ยิ่งกว่าตาย
เมื่อลองมอบไปรอบๆ...สำรวจระหว่างทาง
ก็ไม่ได้อ้างว้างไปซะหมด...ทุกเป้าหมาย
แต่ทว่าสิ่งสะดุดตา...กลับมีเพียงเสียงกรีดกราย
ที่ไม่ได้มุ่งทำร้าย...หรือทำลายใคร?
บางทีจุดที่น่ากลัวที่สุด..ที่ได้สัมผัส
อาจเป็นเพียงเสียงปะทัด....สะกัดไว้?...
ฉันเลยเริ่มเดินทาง...ต่อไป และต่อไป
น่ากลัวแล้วอย่างไร?...ในเมื่อตรงที่ยืนอยู่ตอนนี้..ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
