…หวนรำลึก “ขอบฟ้าขลิบทอง”…

…หวนรำลึก “ขอบฟ้าขลิบทอง”…

“ มิ่งมิตร...
เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น
ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน
ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม

ที่จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว
ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม
ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม
ที่จะขมขื่นลึกโลกหมึกมน

ที่จะแล่นเริงเล่นเช่นหงส์ร่อน
ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน
ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจคน
ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ

ที่จะเกลาทางกู้สู่คนยาก
ที่จะจากผมนิ่มปิ้มเส้นไหม
ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร
ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง

ที่จะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก
ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง
ที่จะมุ่งจุดหมายปรายทะนง
ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา

เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพ้น
เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา
เพื่อเรืองข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา
เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ ”

[ขอบฟ้าขลิบทอง : อุชเชนี]

มิ่งมิตร…
ผู้อุทิศกายใจเอื้อไออุ่น
ผู้เสกศิลป์อักษรอ่อนละมุน
ผู้เจือจุนอเนกอณูสู่สังคม

เบิกมุมมองของกวี สร้างสีสัน
ผ่านจำนรรจ์รสรื่นและขื่นขม
ทั้งยกเปรียบอุปมาอย่างน่าชม
เร้าอารมณ์ ความรู้สึก ความนึกคิด

เหมือนหยาดทิพย์หยิบยื่นชื่นอ่อนช้อย
ให้เคลิ้มคล้อยถ้อยความงามลิขิต
แม้นสดับรจนานิรามิส
ซึ้งสนิทบันดลหมองหม่นมลาย

หว่างราตรีเงียบสงบสงัดนิ่ง
เรื่องว้าวุ่นสรรพ์สิ่ง ทอดทิ้งหาย
ขับร้องร่ำคำกลอน รุ่มร้อนคลาย
ยังความสุขมิวาย…มิหน่ายเลย

Soul Searcher
Inspired to write 28/10/2022
(แก้ไข 23/11/2025)