
พยายามฝ่าลมพายุฝน
ด้วยเพียงเอาหัวใจตนทนก้าวผ่าน
แบกเหตุผลไว้มากมายในวันวาน
เพื่อรองรับเหตุการณ์วันไร้เธอ
ต้องอยู่ได้แหละนะ..ในวันนั้น
ความมุ่งมั่นเกินร้อยอยู่เสมอ
แต่ทว่าความจริงที่พบเจอ
มีคำถามเวิ่นเว้ออยู่มากมาย
เมื่อเห็นเธอหันหลังเพื่อลาจาก
สองมืออยากเกี่ยวกอดกลัวลับหาย
เริ่มวิงวอนอ้อนขอจนวุนวาย
หวังเพียงแค่สุดท้ายไม่จากลา
หัวใจพังทั้งดวงรับไม่ไหว
เจ็บปวดมากจนเกินไปเหมือนใกล้บ้า
ที่คิดไว้ว่าเตรียมพร้อมตลอดมา
สุดท้ายแล้วก็ไม่กล้ารับความจริง.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า