ไม่อาจพูดทุกอย่างดังใจนึก
ความรู้สึกน้อมนำความถูกผิด
เก็บไว้เพียงวังวนในห้วงคิด
ประหนึ่งว่าไร้สิทธ์จะกล่าวคำ
ทำได้เพียงสื่อตรงลงกระดาษ
เป็นภาพวาดสาดลายให้อิ่มหนำ
แม้นเป็นภาพจากปากกาพาพึมพำ
แต่ทุกเส้นคือความจำยามหวนมอง
เพียงระบายเสี้ยวหนึ่งครึ่งของด้าน
ที่พาดผ่านอารมณ์ตัวเจ้าของ
ใช้เวลาแต่ละเส้นเพื่อกลั่นกรอง
ก่อนประลองฝีปากกับใคร-ใคร.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า