คุณคนนั้น - ยื่นให้ ใ บ เ ม เ ปิ ล
ท่ามน้ำค้าง, ดอกกระดุมเงิน บนเนินเขา
ราวพู่กันสีปาดวาดยามเช้า
รู้สึกใจนุ่มเบาเท้าลอยฟ้า
ในบทกลอนบทเก่าดาวสุกปลั่ง
อ่านทวนให้จันทร์ฟัง กระทั่งว่า-
ซุกซ่อนความอ่อนไหวในแววตา
เติบโตอย่าง ช้า-ช้า เวลานาน
โลกข้างใน - ดั่งใจ ไ ร้ เ ว ล า
โลกข้างนอกเดินหน้า เวลาผ่าน
ใบเมเปิล - วันนี้สีน้ำตาล
ในกรอบรูปกรอบกร้าน เมื่อผ่านไป.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
