
ภมรเฒ่าอับแสงไร้แรงส่ง
เสน่หาพาลุ่มหลงดงบุบผา
ยังไต่ตอมล้อมรอบพวงผกา
ตราบอาทิตย์ลับขอบฟ้าจึงลาไกล
เมื่อถึงคราวดาวเดือนมาเยือนถิ่น
ลมเหน็บหนาวด่าวดิ้นระริกไหว
กลีบใบดอกกอดเกลียวเปลี่ยวหัวใจ
ยามอาทิตย์วันใหม่ใคร่ผลิบาน
ดอกชูช่อรอระรื่นตื่นตอนเช้า
รอภมรมาหยอกเย้าเยือนถิ่นฐาน
ภมรเฒ่าลาลับกลับเมื่อวาน
เลยอดลิ้มน้ำหวานซ่านหทัย.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า