ส่วนตัวฉันจำแม่นแม้นไม่จด
ด้วยถ้อยพจน์เขียนวนจนกลาดเกลื่อน
ชีวิตไร้สีสันผ่านปีเดือน
คงมิเหมือนกลอนใครหนึ่งซึ้งอารมณ์
ตามอ่านงานของเธอที่เผลอปลื้ม
ซึ่งยากลืมภาษาคราขื่นขม
และเคยลอบยิ้มตามอย่างชื่นชม
กลอนรักกลมกล่อมคำล้ำวจี
อยากให้หวนคืนมาอีกคราหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งวางปากกาหันหน้าหนี
ไม่ต้องเขียนเพื่อฉันหรอกวันนี้
เขียนสิ่งที่เธอฝันเท่านั้นพอ

ส่วนกัลมลี* จำแม่น แม้กระทั่งสำนวนคนอื่น





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า