[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โซ...เซอะเซอ]

…ณ ท่ามกลางโค้งคุ้งแห่งรุ้งงาม… (Somewhere Over the Rainbow) เห็นกระทู้วิ่งไวไฟลามลุก เห็นซ่อนซุกอัดอั้นเหลือกั้นกัก เห็นอารมณ์ซัดส่ายทลายทะลัก เห็นพึ่งพักพิงผสานผ่านออนไลน์ ฉันก็เป็นหนึ่งคนผจญเหงา อยู่ท่ามกลางโลกสีเทาเวิ้งว้างใหญ่ ผ่านร้อยกรองร้องร่ำเช้าค่ำไป ชักชวนใครสักคน...สนทนา โลกออนไลน์มีใครมั่ง มิหยั่งรู้ บ้างเป็นครู เป็นนิสิต นักศึกษา เป็นภิกษุ ปุถุชน คนธรรมดา บ้างชรา บ้างวัยรุ่น ผลัดหมุนเวียน มิเห็นหน้าค่าตาว่าเป็นไฉน หากชั่งใจตามคาดเดาวาทเขียน สื่อสะท้อนซอนซอกกว่าลอกเลียน ถ้อยจำเนียนจำแนกแยกบุคคล หว่างราตรีหนาวเหน็บเจ็บทุกข์ท้อ อยากใคร่ขอส่งแรงใจไปทุกหน หวังเอ่ยทักวรรคหวานสำราญยล ช่วยบันดลปลุกฟื้นคืนกำลัง ขออิงแอบโลกฝันนั้นสักครู่ ก่อนลุกสู้ต่อไปด้วยใจหวัง ภาพรุ้งทองก่องฟ้า ติดตายัง- เป็นมนต์ขลังกล่อมขวัญ นิรันดร์เนา “…Somewhere over the rainbow, way up high There's a land that I heard of once in a lullaby Somewhere over the rainbow, skies are blue And the dreams that you dare to dream really do come true…” …ณ ท่ามกลางโค้งคุ้งแห่งรุ้งงาม เสียงเพลงกล่อมเด็กเล่าถึงดินแดน บนสุดยอดท้องฟ้าสีคราม ที่ที่ความฝันของทุกๆคน ที่กล้าจะฝัน และฟันฝ่าพยายาม จะกลายเป็นความจริง… …เห็นกระทู้ มิตรกลอนพรรณนากันมา หลากหลาย  ชวนให้น่าเขียนต่อกระทู้ แต่ติดงานจนแทบไม่ได้ลืมหูลืมตา และก็ไม่อยากเขียนต่อแบบลวกๆมั่วๆ เพราะเกรงใจเจ้าของกระทู้ เลยไม่ได้ เขียนสักที พอดีวันนี้มีช่วงจังหวะหายใจได้เฮือกหนึ่ง เลยขอเขียนกลอนมาลงแทนครับ โซ…เซอะเซอ 13 กันยายน 2568