รักของเราเหลือเพียงฉัน

แม้นว่าเธอยังคงอยู่ตรงนี้
ยังคงเป็นคนแสนดีเหมือนวันเก่า
ยังพร่ำบอกว่ารักคือสองเรา
ไปจนถึงวัยเฒ่าเราสองคน

หากทว่าหลายสิ่งที่แจ่มชัด
แบบฝึกหัด"เดียวดาย"นั้นหลายหน
เสมือนถูก"ทอดทิ้ง"ให้อดทน
จมอยู่กับวังวนเพียงลำพัง

ดั่งเธอเป็นกองเชียร์ให้ต่อสู้
แต่เธอไม่เคียงคู่ดังใจหวัง
เสียงร้องเชียร์กึกก้องตะโดนดัง
ออกคำสั่งวางแผนแล่นทะยาน

ตำแหน่งรักของเราช่างห่างเหิน
ต่างทางเดินคนละฟากยามก้าวผ่าน
ตำแหน่งฉันอ่อนล้าทรมาน
มีเพียงเสียงลมปากหวานประโลมใจ

ยามไร้ซึ่งปัญหา...เธอเคียงข้าง
ทุกก้าวย่างอบอุ่นจนหวั่นไหว
"รัก"ที่กล่าวออกมาพาเคลิ้มไป
สิ้นสุดที่ปัญหาใหม่ได้เข้ามา

จึงสุดทางแห่งรักที่เคยสร้าง
เมื่อไม่อาจเคียงข้างสู้ปัญหา
ฉันปล่อยวางถ้อยคำเคยสัญญา
ที่เธอเคยกล่าวออกมา...ฉันขอคืน.