…กลอนลมโชย… สาวรุ่นใหม่ใจถึง…ทึ่งความเก่ง ยืนแบะเบ่งผายลม กลึงกลมตะคุ่ม โก่งมิยั่นบั้นท้าย ส่ายหามุม ก่อนรัวรุมทิ้งระเบิด อย่างเถิดเทิง เสียงปืนใหญ่ยิงสลุต ปุดปู๊ดปี๊ด เหมือนหวูดหวีดรถไฟ ไกค้างเติ่ง ฉมกลิ่นร้ายกระจายกระจัด กระเจิดกระเจิง จนเตลิดเปิดเปิง ทั่วบ้านกลอน หอบสะตอ ปลาร้า พาคลื่นเหียน อับทุเรียน ไข่เน่า เฝ้าหลอกหลอน ดั่งท้องเสีย เรี่ยราด ธาตุสั่นคลอน ใครขวัญอ่อน โปรดเมินอ่าน พลิกผ่านเลย (อันนี้แถม…) เป็นนักกลอน ต้องบู๊ สู้ทุกยก เรื่องซกมก เพียงไร ก็ไม่เฉย คิดแค่นเค้นค้นคั้น กลั่นกรองเปรย หยั่งคุ้นเคย ครหา ถ้อยตราตี หมั่นพากเพียร พกพา วาทะศิลป์ เสริมแต่งจินตนากวน ครบถ้วนถี่ แม้คุณน้อยด้อยค่า อรรถากวี ขอแค่มีคนอ่าน…ซ่านซึ้งใจ …ช่างเป็นกลอนที่แต่งได้ยากเย็น และท้าทายจินตนากวน ยิ่งนัก…หึหึ โซ…เซอะเซอ 27 พฤษภาคม 2568 |
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
06 ธันวาคม 2025, 07:08:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ถ้อยคำคือน้ำเสียงของหัวใจ (อ่าน 16732 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email:





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า