.jpg)
สิ่งที่ฉันมองเห็นในเบื้องหน้า
คือทุกช่วงของเวลา...อันเงียบเหงา
ทั้งอดีตที่ผ่านมาสะท้อนเงา
และปัจจุบันอันบางเบาในหัวใจ
จากพ่อแม่เคยรักประจักษ์แจ้ง
กลับเป็นแกล้งลาจากจนหวั่นไหว
จากพี่น้องร้องเล่นก็ลาไกล
ต่างก็มี"ชีวิตใหม่"และลืมเลือน
จากพวกพ้องน้องพี่เคยสนิท
เหลือเพียง"มิตร"ในอดีตขีดฆ่า"เพื่อน"
จากคนรักปักใจไยแชเชือน
เปรียบเสมือนไม่รู้จักเลยสักครา
สิ่งที่เคยยึดมั่นในอดีต
กลับเป็นมีดแหลมคมอันทรงค่า
แม้นอยากยึดเพียงใดให้กลับมา
ก็หมดสิ้นวาสนาจะครอบครอง
คว้าสิ่งใดได้มาเพียง"ว่างเปล่า"
สิ่งที่เรียกว่า"ของเรา"นั้นเศร้าหมอง
สิ่งที่หวังมันล้ำค่าเกินหมายปอง
หรือนี่คือ ครรลอง...ปุถุชน
ที่ผ่านมานั้นว่างเปล่าเกินจะคิด
ถึงชีวิตในวันพรุ่งอีกเพียงหน
ก็มิรู้ถึงคุณค่าชีวิตตน
อยู่อย่างไรให้หลุดพ้นความอาวรณ์.
ViVee
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
