เหมือนรัก แต่ไม่ได้รัก

อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
แต่กลับเหงาเดียวดายทุกคืนค่ำ
เรารักกันอยู่บ้างไหมในทรงจำ
การกระทำไยห่างเหินเกินเยียวยา

กลับมาเพียงอาบน้ำนอนหลับฝัน
โทรศัพท์คือสำคัญเสียมากกว่า
ตื่นเช้าก็เร่งรีบตามเวลา
คำพูดจาไร้ซึ่งความอาทร

พอตกเย็นย่ำเท้าก้าวหาเพื่อน
สัญญาณเตือนเหมือนเป็นลางสังหรณ์
สายตาเธอบอกรำคาญฉันทุกตอน
และสะท้อนความหงุดหงิดสะกิดใจ

พยายามออดอ้อนตอนเธอกลับ
เธอขยับถอยห่างอย่างผลักไส
ขอเพียงบอกว่าฉันผิดอะไร
หรือไม่รักแล้วใช่ไหม..โปรดตอบมา

เธอกลับอ่อนผ่อนตามมางอนง้อ
ฉันจึงสานรักต่อเพื่อรักษา
ความสัมพันธ์วันวานอันโรยรา
กลายเป็นว่าเหลือเพียงฉันพยายาม

ฉันจะหยุดแล้วนะ เธอที่รัก
ฉันประจักษ์คำตอบทุกคำถาม
แม้นเธอจะอ้อนวอนขอติดตาม
ไม่คิดห้ามแต่หากฉัน..ไม่ย้อนคืน.