ยามสายฝนหล่นกระทบซอกโขดหิน
กระเซ็นซ่านลงสู่ดินแตกเป็นสาย
เหล่าต้นหญ้าพาฟื้นจากความตาย
แลเรียงรายเขียวชอุ่มชุ่มผืนดิน
ส่วนไม้ใหญ่ได้คืนความชุ่มฉ่ำ
ยามเม็ดฝนกระหน่ำไปทั่วถิ่น
แขนงหนางบางใบไร้โรยริน
ผิวแหว่งวิ่นบินร่อนก่อนโรยรา
ส่วนตัวฉันเป็นเพียงเจ้าดอกไม้
อยู่โดดเดี่ยวภายใต้ห้วงเวหา
ยามแดดแรงแสงสาดบาดกายา
ยามฝนฟ้าพาพร่ำบอบช้ำกาย
ทำได้เพียงดิ้นรนบนวัชพืช
ไขว่คว้าแสงในที่มืดก่อนจางหาย
หวังเพียงพบภุมรินทร์ก่อนวอดวาย
ในอ้อมกอดสุดท้ายก่อนจากลา.
ViVee





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า