
ครู ผู้สอน
เรียนรู้จากผู้สอนตอนเริ่มต้น
จากวัยแสนซุกซนจนเติบใหญ่
ก้าวแรกและทุกก้าวทางยาวไกล
ส่งมอบความห่วงใยไม่รั้งรอ
สอนฉันใช้ชีวิตบนโลกกว้าง
อยู่เคียงข้างเฝ้ามองใช่ร้องขอ
สายใยความผูกพันฟั่นถักทอ
พึงมีต่อ“พ่อแม่”ด้วยกตัญญู
สอนเขียนอ่านฝึกฝนทนเคี่ยวเข็ญ
ใช่เพราะเป็นหน้าที่ ซึ่งทำอยู่
คอยอบรมบ่มนิสัยให้ความรู้
ด้วยมี“ครู”เตือนสติมอบวิชา
ที่ปรึกษาที่ระบายได้ทุกเรื่อง
โกรธขุ่นเคืองมีบ้างสร้างปัญหา
อยู่เคียงใกล้ไร้ทุกข์สนุกเฮฮา
ถูก“เพื่อน”ด่าถือเป็นเช่นคำชม
ลืมไม่ลงจำเสมอ “เธอ”สอนฉัน
เปรียบรักนั้นเหมือนกาแฟ มีหวาน-ขม
ความสมหวังดั่งเข็มหนึ่งเล่มจม
ต้องควานงมใต้สมุทร สุดท้ายเจอ
กรีนซี






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า