คิดว่าสิ่งที่ทำนำความสุข
เพียงสนุกกลบหน้าบังตาปิด
แต่หัวใจเป็นสิ่งมีชีวิต
และความคิดก็มุ่งแต่พุ่งชน
ความเกรี้ยวกราดอารมณ์ข่มจนสุด
สะกดหยุดจนใจแยกแทบแหลกป่น
คลื่นในใจปะทุลุกมล
บันดาลดลโทสาช่างน่ากลัว
ความอัดอั้นของใจใกล้ระเบิด
รอให้เกิดคงสายใจสลัว
หวังที่เฝ้าคอยรอก็หมองมัว
อยากคิดชั่วก็มัดแสนขัดใจ
จะให้หลอกตัวเองว่าเป็นสุข
ว่าที่ทำสนุกปลุกฝันใหม่
ทั้งความจริงที่เห็นและเป็นไป
มันสุดเกินสิ่งใดที่ได้เจอ
กวินพัฒน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
