ลมเจ้าเอยพัดไปหนใดนั่น
คืนที่ฟ้าไร้จันทร์ประดับสรวง
ประหนึ่งใจไหวหวั่นอัดอั้นทรวง
จึงแต่มองดาวดวงให้หย่อนใจ
กระทั่งเมฆน้อยลอยบังมาดั่งว่า
วาสนาอันริบหรี่ยิ่งเหลวไหล
แลมืดคล้ำอำพรางมิต่างไป
ฉันผู้มองฟ้าไกลในคืนแรม
ดอกกระเจียว
คืนที่ฟ้าไร้จันทร์ประดับสรวง
ประหนึ่งใจไหวหวั่นอัดอั้นทรวง
จึงแต่มองดาวดวงให้หย่อนใจ
กระทั่งเมฆน้อยลอยบังมาดั่งว่า
วาสนาอันริบหรี่ยิ่งเหลวไหล
แลมืดคล้ำอำพรางมิต่างไป
ฉันผู้มองฟ้าไกลในคืนแรม
ดอกกระเจียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
