ด้วยรัก
เมื่อไฟร้อนรอนแสงสิ้นแรงขับ
มือที่สามซุ่มทัพรีบรับช่วง
เมื่อข้างนอกสุกใสข้างในกลวง
ดาวจึงดับทีละดวงจนดาษดา
กาลเวลาเริ่มตัดตรงมัดหวาย
กาลเวลาจึงทำลายความแข็งกล้า
กาลเวลาเริ่มตัดตรงศรัทธา
กาลเวลาจึงเร้นความเป็นไป
มันคือความแปลกแยกความแตกต่าง
บนช่องว่างระหว่างวันซึ่งหวั่นไหว
ยิ่งดึงดันหันหลังยิ่งห่างไกล
ผลหัวใจบาดเจ็บต่างเก็บงำ
โดยกฎของสงครามของความรัก
ใครถึงหลักแล้วย่อมมิค้อมต่ำ
เกียรติภูมิวันนี้เปื้อนสีดำ
เฝ้าร้องร่ำใช่จะร้อยสานรอยร้าว
แม้วันมืดต้องยืดอกอย่างอาจอง
ถึงมั่นคงก็คอยฆ่าความตาขาว
กล้ารับผิดถ้าพลั้งทุกครั้งคราว
คือเกียรติยศยืนยาวและยองใย
ก้าวต่อเถิดถึงบางครั้งจะพลั้งพลาด
หินจะบาดแรงจะเหือดเลือดจะไหล
วันเวลา, กระแสน้ำ ความเป็นไป
ไม่เคยหยุดฉันใดก็ฉันนั้น
หยาดน้ำตาแม้ตกนองเต็มท้องถนน
หยาดน้ำตามิเคยย่นระยะสั้น
ความเจ็บแค้นคั่งคุปะทุควัน
ยากจะสร้างความใฝ่ฝันให้เป็นจริง
หากสมองและสองมืออันมุ่งมั่น
นั่นแหละสิ่งสร้างสรรค์ทุกทุกสิ่ง
มือที่สามมิอาจล่วงเข้าช่วงชิง
ขอเพียงอย่าทอดทิ้งความอดทน
(นาฏกรรมบนลานกว้าง)
คมทวน คันธนู
กวีซีไรต์ ปี ๒๕๒๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
