.jpg)
......เวลานี้...ฉันเป็นละอองบนท้องฟ้า
...รอวาจาคำเพรียก......วอนเรียกขาน
...ให้มาก่อ.......ให้ร่วมสถลกมลมาน
...สืบใยสานนานเช่นเป็นนิรันดร์
สียะตรา
เธอเป็นยิ่งกว่าเก็จละอองของฟากฟ้า
เป็นยิ่งกว่าสายธาราที่ไหลรวมสู่เวิ้งสมุทรสุดมหันต์
เป็นยิ่งกว่าคำรจนาของบทกวีธรรมดาสามัญ
และเป็นยิ่งกว่าความฝันสูงสุดของผู้ใด
เพราะเธอคือสิ่งจริงแท้ท่ามกลางความผันเปลี่ยน
คือข้อเขียนที่ไม่ต้องการการแก้ไข
..และในทุกขณะการรอคอยของหัวใจ..
เธอจะรู้บ้างไหม?..ว่าเธอไม่จำต้องเติมเต็มสิ่งใดอีกเลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
