ต้องเจ็บช้ำอย่างนี้อีกเท่าไหร่
จึงหัวใจตระหนักประจักษ์เห็น
ยอมรับความจริงได้ในประเด็น
แท้จริงเป็นเช่นใดไม่มัวเมา
ยิ่งไขว่คว้าหาไปไม่ลดละ
มีแต่จะห่างไกลไม่มีเขา
โหยหาไปได้แต่แค่พียงเงา
คำว่า "เรา" นั้นหรือคือหลอกลวง
ไม่เคยจำช้ำได้เท่าไหร่ครั้ง
หัวใจยังคงนึกรู้สึกห่วง
ทนสู้ทนให้เงาเผาผลาญทรวง
ช้ำทุกช่วงยังกล้าเก็บจาบัลย์
หวังวิมานวาดไว้ได้ดั่งหวัง
ใจจึงตั้งดำรงตรงต่อฝัน
รอรักรวมครองคู่อยู่ด้วยกัน
ตราบนิรันดร์สองเราเฒ่าชรา
ความจริงที่ควรจะต้องรับรู้
คือต่างคนต่างอยู่ตามประสา
ไม่ติดต่อสื่อสารแต่นานมา
ยังจะรอเพื่อหาความเจ็บช้ำ
ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้แล้วดีไหม?
แล้วเหตุใดปล่อยจิตคิดถลำ
เจ็บไม่พอหรือไรจึงไม่จำ
ชอบเจ็บซ้ำย้ำเจ็บ..เจ็บทำไม?
"กานต์ฑิตา"
๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
