ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ
เจ้าบินหลาเว้าวอนแอบอ้อนออด
รำพันพลอดถึงชู้ว่าอยู่ไหน
มาหายหักรักร้างหรืออย่างไร
มิเห็นใจปล่อยเราเศร้าโศกา
อยู่ป่าดงพงลึกแม้ดึกดื่น
จนค่อนคืนเฝ้าแลชะแง้หา
คนเคยชื่นเคยชิดยามนิทรา
กลับหายหน้าหลีกลี้ไม่มีแล้ว
เงาตะคุ่มทิวไผ่พาไหวหวั่น
นกกลางคืนละเมอฝันยินแผ่วแผ่ว
เขาทอดทิ้งหัวใจไร้วี่แวว
เหมือนดังแก้วลืมคอนไม่ย้อนคืน
~ ประภาคาร ~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
