
ฉันจ่อมจมในห้วงวันอันเงียบเหงา
หลงทางในทะเลเพลิงแห่งความเศร้าและไฟสิเน่หา
ชั่วขณะเมืองหลับ...ฉันขยับเปลือกตา
ขณะที่ความ อ่ อ น ล้ า รุ ก ไ ล่ โ จ ม ตี
บ น พื้ น พิ ภ พ ก ว้ า ง ใ ห ญ่
ฉันคือหนึ่งสมมุติในโลกใบนี้
ทุกการเคลื่อนที่ของเข็มวินาที
ฉันตระหนักดีถึงการเปลี่ยนแปลง
เ ธ อ มิ ใ ช่ ก ร ะ จ ก เ ง า
และฉันมิใช่ ผู้ ถื อ สั ต ย์ ดั่ ง ขุ น เ ข า ก ล้ า แ ก ร่ ง
อย่าสะท้อนวาจาอัปลักษณ์เข้าทิ่มแทง
เพราะฉันมิอาจแสร้งยิ้ม
ห า ก ค ว า ม รั ก ข อ ง ฉั น ' คื อ ก า ร ห่ า ง ห า ย ข อ ง เ ธ อ '
จงดับตะเกียงหวังของฉันด้วยดวงใจไร้ตะวันเอ่ออิ่ม
หากพันธะสัญญาถูกสงวนค่าแค่ในรอยพิมพ์
ฉั น จ ะ เ ลิ ก เ ค า ะ ส นิ ม คำ ตามหาใจ
หากสายใยรักแห่งเธอ...เสมอวลีแห่งคืนค่ำ
ดวงใจฉันคงมิต่างจากลำธารดาววิบไหว
ท่ามอุทยานเมฆขาว ฉั น น อ น นั บ ด า ว บ น เ ตี ย ง ใ บ ไ ม้
กี่ดวงแล้วที่ร่วงไป จ า ก ใ จ เ ธ อ ?

ขอบคุณรูปภาพจาก wordpress.com





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า