สัมผัสเกิน สัมผัสนี่ สัมผัสนั่น ถ้าใช้ในจังหวะที่เหมาะสมก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร.....
บทกลอน บทกวี ควรอ่อนช้อยประดุจสายน้ำที่ไหลไปตามธรรมชาติของมัน ไม่ใช่ตรงแน่วเหมือนถนนลาดยาง
ควรแข็งอ่อนได้ประดุจต้นและกิ่งไม้ที่มีชีวิต ไม่ควรเป็นแบบยางรถยนต์ที่แม้จะดัดได้เด้งได้แต่ก็หามีชีวิตไม่
บทกวีควรปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของภาษา โดยใช้ฉันทลักษณ์เป็นเพียงเครื่องประคับประคองเท่านั้น
ไม่ควรฝืนจนเกินควรแบบว่าทุกอย่างต้องตรงแบบไม้บรรทัด บทกวีควรมีความหลากหลาย ไม่ควรตั้งข้อรังเกียจว่า
สิ่งใดที่ไม่ตรงกับที่ตนรู้มานั้นผิด สุดท้ายแล้ว ฉันทลักษณ์ต้องพ่ายภาษา หากคนไม่เข้าใจความข้อนี้ และ
ไม่อาจเปิดใจให้กว้างรับคนอื่นได้ ก็จงอย่าได้เรียกตนเองว่ากวี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
