อรุณรุ่ง สว่างแจ้ง แสงวาววับ
น้ำค้างจับ ยอดหญ้า อุราหม่น
คิดถึงเขา เร้ารุก ทุกข์กมล
จำฝืนทน คนรอ ท้อเดียวดาย
มองทิวสน โอนเอน เย็นลมพัด
ดังสบัด กวัดแกว่ง ใบแห้งหาย
ร่วงสู่พื้น ดินแยก แตกกระจาย
คิดมิวาย ถึงใคร ในภวังค์
ให้นิ่งงัน หวั่นหวาด พลาดรักเศร้า
ความเงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว ในเสี้ยวหวัง
ไม่มีเหลือ เยื่อใย ใจภินท์พัง
ฤทัยดั่ง หนามยอก ถลอกเกิน
เคยสนิท ชิดใกล้ ไม่มีแล้ว
ไร้วี่แวว แนวรัก ชักห่างเหิน
เส้นบางบาง กางกั้น ฉันเผชิญ
อยากหยอกเอิญ ไม่กล้า มาคราวนี้
ต้องนั่งฝัน วันคอย ยิ่งถอยลด
ตะวันหมด แสงส่อง ท้องฟ้าหนี
ความปวดร้าว หนาวเหน็บ เจ็บชีวี
ซอกฤดี เป็นหนอง หมองดวงแด
พันทอง
อยากสนิท ชิดใกล้ แต่ไมกล้า
เพราะกลัวว่า หัวพี่ จะมีแผล
จำต้องฝืน ตัดใจ ไม่ตอแย
ทั้งที่แคร์ สายตา เวลามอง
เมื่อหน้าต่าง หัวใจ ไม่ยอมปิด
ความใกล้ชิด รุมเร้า ให้เราสอง
จึงเผลอใจ ไปนิด ผิดครรลอง
เพราะยาดอง ป๋ารพี ทำพี่ตรม
......ยากูซ่า.....
เพราะกลัวว่า หัวพี่ จะมีแผล
จำต้องฝืน ตัดใจ ไม่ตอแย
ทั้งที่แคร์ สายตา เวลามอง
เมื่อหน้าต่าง หัวใจ ไม่ยอมปิด
ความใกล้ชิด รุมเร้า ให้เราสอง
จึงเผลอใจ ไปนิด ผิดครรลอง
เพราะยาดอง ป๋ารพี ทำพี่ตรม
......ยากูซ่า.....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
