รถไฟสายกาลเวลามาเทียบถึง
บทรำพึงวันล่วงเริ่มท้วงถาม
คลำเส้นผมเปลี่ยนสีที่งดงาม
รีบเดินข้ามขึ้นบันไดไปหลายคน
ดอกไม้บานหอมสุดหยุดบานแล้ว
รอลมแผ่วจูบซบจบลาหล่น
ยอมรับท่วงทำนองของตัวตน
ยิ้มรับฝนเย็นเยียบอยู่เงียบงัน
ทิ้งบันทึกชีวิตก่อนปลิดคว้าง
เผื่อเผยทางลัดมุ่งจรุงฝัน
หวูดรถไฟเร่งเร้าเข้าใจกัน
ปลายทางนั้นฉันขอไปรอรับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
