แสนเสียดายรักเก่าครั้งเราอยู่
ประคองคู่เคียงกายมิหน่ายแหนง
ยิ้มระรื่นชื่นชมดั่งพรหมแซง
ถูกทิ่มแทงหัวใจดุจไฟลาม
ยามรุ่งเรืองเฟื่องฟุ้งดังพุ่งฟ้า
สุขอุราลอยฟากพ้นขวากหนาม
ดั่งบอลลูนลอยฟ่องเฝ้ามองตาม
แต่พอยามร่วงโรยกลับโบยบิน
เคยทุ่มเทกายใจมอบให้เขา
ทุกวันเฝ้าเชยชิดเป็นนิจสิน
รักเทิดทูนบูชาเป็นอาจิณ
ประดุจดินเคียงดาวสกาวเดือน
มาบัดนี้สิ้นชาตินิราศแล้ว
ดั่งดวงแก้วยับย่อยรักลอยเลื่อน
ดั่งถูกโบยด้วยแซ่ให้แชเชือน
จึ่งรางเลือนจากใจดั่งไม่เคย
ตั้งใจมอบรักนุชครั้งสุดท้าย
แต่กลับกลายยับเยินถูกเมินเฉย
คิดหวังรักมั่นคงถูกลงเอย
เพราะทรามเชยเกลียดชังอกพังภินท์
สุดเสียดายนักหนาอุราร้าว
จำต้องก้าวห่างไกลคนใจหิน
รักแสนรักจำลาน้ำตาริน
ต้องโบยบินจากกัน...เพราะฉัน...จน!!
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
