จะสานฝันวรรณศิลป์จินต์กลับเหงา
เหงาใจเราเปล่าเปลี่ยวดายเดียวหม่น
หม่นดังเมฆสีเทาเย้าลมบน
บนยอดสนปลายสะบัดพัดปลายใบ
ใบร่วงคว้างกลางนทีที่ไหลเชี่ยว
เชี่ยวเป็นเกลียว..วกวนจนหวั่นไหว
ไหวยะเยือกหนาวเหน็บเจ็บทรวงใน
ในพงไพรไร้คนแล..ปล่อยแดช้ำ
ช้ำชอกใดไม่ช้ำเท่าคำเอ่ย
เอ่ยคำเผยรักจางช่างน่าขำ
ขำเพราะใครเขาหยอกบอกลำนำ
ลำนำล้ำคำลึก ผนึกกมล
กมลใฝ่ใจฝันจะสานศิลป์
ศิลป์รวยรินจินต์เปลี่ยวเดียวดายหม่น
.................................
♥
แซม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
