หลังจากขอพอรับแล้วกลับหาย
เหมือนมลายกายเร้นเช่นไฉน
แต่ก่อนเคยเอ่ยพร่ำอยู่ร่ำไป
มากห่วงใยไห้หวนคร่ำครวญรอ
ครั้นพอชื่นคืนหายก็กลายจาก
ทิ้งขื่นฝากซากสลดรันทดท้อ
ทุกคืนค่ำย่ำทิวาน้ำตาคลอ
อยู่กับเงาเฝ้าหอพะนอแทน...
" บูรพ์ "
...นี่เลยค่ะ..เหตุเกิดในห้องน้ำที่ทำงาน.. ใครฟระคะ..เอาป๋องสีมาใช้แล้วไม่เก็บ.. ♥
ขออภัย..เจ็บขา..มาไม่ไหว
ขาอะไร..เกะกะจริง ยิ่งกว่าแขน
เดินเตะนี่..เตะโน่น..เตะโดน Can
เจ็บใจแสนขาบวมดูอ่วมจัง
น้องยังเก็บหัวใจไว้ที่อก
แม้จะสั่นงันงก..ก็ยังหวัง
ว่าอกสาวหนาวนี้..ดีใจจัง
มีคนนั่งกลางใจให้อุ่นทรวง
เมื่อรับแล้ว..รับเลยไม่เคยหลบ
ขอซุกซบตักพี่น้องนี้หวง
จะคลอเคล้าพะเน้าพะนอพ่อพุ่มพวง
จนเดือนล่วงดาวหลบซบตักคุณ
แซม
เตะกระป๋องสี..ล้มขาแพลงไปแล้วเจ้าค่ะ..แต่มือกับปาก ยังดีอยู่.. ♥
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
