บ้านหนามเตย อยู่ใน ใจกลางเมือง
ความรุ่งเรือง เมืองใหญ่ ไกล้แสงสี
แต่รู้ไหม เขามีป่า น่ายินดี
และก็มี รักษา ป่าให้ทน
ออกจากบ้าน เดินไป ไม่กี่หลา
แล้วต้องพา ตัวเรา เข้าไพรสน
เสียงนกร้อง มองไป ให้ได้ยล
ไกล้บ้านคน แค่นี้ มาชี้ชวน
ตกกลางคืน หมาป่า มาให้เห็น
ไม่ยากเย็น ย่องไปดู อยู่ในสวน
แล้วมันส่ง เสียงเห่า เฝ้าคร่ำครวญ
ฟังแล้วชวน ขนพอง สยองใจ
ก็รู้กัน มันติด จิตสำนึก
ต้องตรองตึก ฝึกพา อย่าหวั่นไหว
เรารักป่า ป่าคืน ผืนพงไพร
ให้โลกใหญ่ ใบนี้ มีชีวา
มันอยู่ที่ ตัวเรา เฝ้าสำนึก
และต้องฝึก ใจรัก ไม่หนักหนา
แค่คิดถึง วันหน้า จะตามมา
มีปูปลา น้ำพอ บริบูรณ์
หนามเตย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
