ชื่อบทกลอน : ดอกจาน...กาลแล้ง
ผู้แต่ง : baimai@sailom
เด่นดอกจาน บานสะพรั่ง หลังสิ้นหนาว
แดงสกาว พราวพื้นแผ่น แดนอิสาน
ร้อนลมหมุน ฝุ่นแดงดิน ถิ่นกันดาร
สุรีย์ผลาญ ราญแผลง แสงฤทธา
ใต้ร่มไม้ ใบบาง ข้างริมห้วย
กายระรวย ด้วยทุกข์ทน จนนักหนา
น้ำเหือดสิ้น ดินระแหง แล้งระอา
ทอดกายา ล้าเรี่ยวแรง แฝงใบบัง
บ้านโทรมเก่า เสาทรุด พอมุดร่าง
ผืนนาร้าง ถางดิน จนสิ้นหวัง
แผ่นดินหนอ พ่อเคยอยู่ ปู่เคยยัง
จึงสู้รั้ง ทั้งทุกข์ล้น ทนเรื่อยมา
มองผู้เฒ่า เหงาหงอย คอยลูกหลาน
รอสงกรานต์ นานนับ กลับมาหา
น้ำตาไหล ใจเศร้าโศก โชคชะตา
เจ้าจำลา หาเลี้ยง เสี่ยงเมืองไกล
ขายแรงตน ขนแบก แลกเงินน้อย
เมืองเลิศลอย คอยกั้น ชั้นชนไหน
ต้องเจ็บช้ำ คำถาง ระหว่างไทย
เพียงทนไป ใจคะนึง ถึงคนรอ
นั่งเหม่อมอง ท้องนา ยามหน้าแล้ง
ดอกจานแดง แกร่งต้น อดทนหนอ
เนิ่นนานเนา เฝ้ายืนยง คงเหล่ากอ
แม้ตัดตอ หน่อก็แตก แทรกใหม่แทน
จะขออยู่ คู่ดอกจาน ทานทนล้ำ
พากเพียรทำ นำทุกข์สิ้น ถิ่นหวงแหน
ให้น้ำมี ขจีฟื้น คืนดินแดน
คิดวางแผน แก่นวิถี ที่ยั่งยืน
..เมฆตั้งเค้า เร้าสติ พิรุณหลั่ง
ลมโถมถั่ง รั้งฟ้ารั่ว ทั่วฉ่ำชื่น
ดังคำมั่น นั้นเทวา ปราณีคืน
ให้พลิกฟื้น ผืนแผ่นดิน ถิ่นดอกจาน..
*****************************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
