กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดเสสรวล
ในอดีตขีดเขียนเวียนกระบวน
บาทบทล้วนเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน
รักหรือสุขทุกข์หรือโศกโลกจึงเศร้า
เก็บความเหงาเกี่ยวความเงียบเหยียบความฝัน
ร้อยคำมอบปลอบดวงใจให้รำพัน
ถึงเธอนั้นในชั่วโมงเชื่อมโยงที
ต่างเส้นทางขวางกั้นนั้นคือจิต
เรื่องความคิดคงต่างสร้างวิถี
เยื่องย่างกายคล้ายเห็นเช่นชั่วดี
มาบัดนี้นั้นนานการหายไป
กลับมาเถิดที่รักจักแจ้งเหตุ
ไร้ขอบเขตของคนบนนิสัย
ใจคอนั้นมันเชือดเฉือนสิ่งใด
จงตั้งใจจิตนั้นให้มั่นคง
กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดใหลหลง
ในอดีตขีดเขียนเพียรบรรจง
บาทบทลงเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน
หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒๓ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕
ทุกถ้อยขาน กานท์สักฝากอักษร
บทเพลงอ้อน ออดซึ้ง ถึงฝั่งฝัน
บอกให้รู้ ความนัย ใยสัมพันธ์
ว่าทุกวัน ยังมีเรา อย่าเศร้าตรม
ลมรำเพย พัดผ่าน ม่านฟ้าใส
พัดพาใจ ดวงน้อย คอยอุ้มสม
สายธารรัก ยังรอ ขอชื่นชม
ฝากเพลงพรหมปลอบขวัญ ปันรักเรา
จากชั่วโมง โยงนาทีว่ามีรัก
เฝ้าฟูมฟัก รักษา อย่าได้เหงา
รำพันร้อย อักษรา มาเป็นเงา
อยู่แนบเนา นานนัก ไม่จากไกล
ให้รับรู้ เถิดหนาว่าใจนี้
รักมากมี มิเลื่อนลับ กลับเฉไฉ
ยังคงพร้อม ถนอมค่า ด้วยอาลัย
คอยปลอบใจ ให้กัน ทุกวันคืน
กลอนที่มอบปลอบมา พาสุขให้
ตราตรึงไว้เคียงคู่ มิรู้ฝืน
ในอดีตเคยช้ำ และกล้ำกลืน
ลุกขึ้นยืน ฟันฝ่า รักษาใจ......
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
