..."ขอโทษนะ in ไปหน่อย"...
ช่วงที่ใจอ่อนแอ...เหมือนแพแตก
สองบ่าแบกความทุกข์ที่ลุกโหม
บทกวีเธอมอบปลอบประโลม
เฉกเช่นโคมนำทางคนกลางคืน
ช่างอบอุ่นหนุนนำ...ถ้อยคำเอื้อ
ดั่งกูลเกื้อท่ามกลางทิศทางฝืน
ที่ว้าเหว่ล้มลุกถูกปลุกยืน
ขอกลมกลืนซบอกเพื่อปกภัย
"ขอโทษนะ in.ไปหน่อย"..อย่าปล่อยฉัน
ช่วยเปลี่ยนผันความคิดอยู่ชิดใกล้
เธอเหมือนฟางเส้นเดียวที่เกี่ยวใจ
โปรดร่ำไร..โอนอ่อนด้วยกลอนงาม
ช่วงที่ฉันฟื้นฟู...อาจดูแย่
ขอเพียงแค่ทิ้งกากพ้นขวากหนาม
ถ้าฉันแข็งแรงพอไม่ขอตาม
แม้นหมดความเห็นใจค่อยไกลกัน
"ขอโทษนะ in.ไปหน่อย"..ไม่บ่อยนัก
โปรดอย่ารักเพื่อประกอบการปลอบขวัญ
ใจหลงทางว้างเปลี่ยว..ยากเกี่ยวพัน
มิมีวัน...เชื่อใจ...ใครได้เลย!!
...ขอบคุณ..คุณรัตนาวดี..ที่สนับสนุนให้ตั้งกระทู้นี้ค่ะ... 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
