กลับไปมาหลายรอบ...ชอบทุกสิ่ง
เม็ดทรายกลิ้งผ่านหลอดแก้วสิ้นแววฝัน
รู้ทุกช่วงวินาทีที่มีกัน
ความผูกพันเริ่มลดเหมือนคดเคี้ยว
จะพูดคุยผ่านสื่อ...ยิ่งดื้อกลับ
ต่างสลับทิฐิ...ติทุกเที่ยว
การเดินทางของความรักชักคลายเกลียว
ผิดคนเดียวหรือทั้งสองเริ่มหมองมัว
ในความมืดนั่งนิ่งกลับยิ่งคิด
ฉันเดินผิดหลงทาง..ลางสลัว
ดั่งตามกลิ่นประทิ่นหอมห้อมล้อมตัว
รู้สึกกลัวขึ้นเฉียบพลัน...คืนจันทร์แรม
ในขณะมืดสนิท...จิตสว่าง
มีบางอย่างคิดอ่าน...ไหลผ่านแก้ม
ยามระเริงเพลิงระยับวะวับแวม
มอบรักแซมเสียบหล่นณ หนใด?
ดั่งพิกุลตามทาง...ที่จางกลิ่น
เคยถึงถิ่นโหยหามาแต่ไหน
แล้วเสียงก้องซ้องส่ายก็หายไป
เหลือแต่ใจเงียบงันคั่นราตรี
มายืนหยุดระหว่างทางสามแพร่ง
ที่แต้มแต่งเชิญชวนประมวลศรี
แต่ด้วยความเข็ดขยาดบังอาจมี
ยั้งชีวี...คิดเสียก่อน...กลัวย้อนรอย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
