สร้างสะพานพาดใจไปอีกฟาก
ทั้งที่รู้ว่ายาก...จะข้ามไหว
เดินมาหยุดกึ่งกลางไม่ย่างไป
ถามหัวใจอีกหน...ห่วงคนคอย
แม้ไม่มีจุดยืนจะคืนกลับ
หรือขยับหมายเขยื้อนจะเลื่อนถอย
คนอีกฟากมองมานัยน์ตาปรอย
หัวใจพลอยพะวง...อยู่ตรงกลาง
ทำไมหนอ?.....ฟ้าลิขิตมาผิดที่
อยู่ที่นี่..ที่โน่น..ก็หม่นหมาง
อยู่ที่ไหน..ก็ไม่ได้หัวใจนาง
ต้องจืดจางกลางครัน..ไม่ทันรอ
บนสะพานพาดใจไปอีกฟาก
อยากไปมาก...เพราะเหยื่อเริ่มเหลือขอ
เห็นเงาตนบนสะพานมันไม่พอ
หมายพนอเหยื่ออีกอย่าง...ที่ต่างกัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
