...รักเธอที่สุด...
...ด้วยรักและคิดถึง...
...คิดถึงเธอเสมอที่รัก...
...คิดถึงตลอด...
...รักนะ...
"คิดถึงตลอด"
๐ คำลงท้ายจดหมาย..คือหมายว่า....
เนื้อความพร่าเลือนหาย..ไปหลายที่
คำลงท้ายไม่เพิ่ม..จากเดิมที
เป็นวลี..ขาดประธาน..แต่นานมา
"คิดถึงตลอด"...เธอพรอดพร่ำ
คำควบกล้ำสื่อตรงส่งมาหา
อ่านซ้ำซ้ำน้ำใสไหลปลายตา
ซ่อนวาจาจริงใจ..อยู่ในตัว
บางฉบับหมึกจาง..เริ่มบางกรอบ
สีข้างขอบเหลืองแก่เป็นแผลทั่ว
ทุกเรื่องราวจดจำแม้คล้ำมัว
ที่ฉันกลัว..ลงท้าย..เริ่มคล้ายเลือน
๐ ยังคิดถึงอยู่ไหม?..ไม่อยากถาม
เพราะเนื้อความเริ่มหายไม่หมายเหมือน
หลงเก็บกอดพรอดพร่ำที่ย้ำเตือน
กลัวแชเชือนเขียนส่ง....ลืม.ลงคำ
...
...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
