กอดเคยอุ่นกรุ่นไอในอกอ้อม
ใจเคยย้อมด้วยรักสลักหวาน
แต่วันนี้ห่างหายตลอดกาล
ทิ้งรอยเล็บซาตานให้เจ็บจำ
"ปักษาวายุ"
เจ็บเป็นรอย คอยย้ำ ทำสลด
เมื่อเขาหมด ใยเยื่อ จึงเหลือช้ำ
ให้มองเห็น แผลเศร้า คราวลืมคำ
รอยระกำ ครั้งนี้ อยู่ที่ใจ
"สุนันยา"
เมื่อเขาหมด ใยเยื่อ จึงเหลือช้ำ
ให้มองเห็น แผลเศร้า คราวลืมคำ
รอยระกำ ครั้งนี้ อยู่ที่ใจ
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
