หวังปองปีนป่ายได้ดังเป้า
เหนื่อยไหมเร่งรุดฉุดฉวยเอา
หรือเราเขลาหลงพงรกเรื้อ
ลงลู่กรีฑามานะวิ่ง
ใครกลิ้งใครเจ็บเหน็บล้นเหลือ
ล้าเมื่อยชีวิตโลหิตเจือ
ไม่เบื่อพุ่งฉับเข้าเส้นชัย
พริบตาเป้าหมายย่างกรายถึง
กลับอึ้งงุนงงต่อตรงไหน
ทางกุดหยุดกึกลึกกลางใจ
เปล่าว้างร้างไร้....หรือปลายทาง?
ชาติหนึ่งเพียง สั้นสั้น พลันต้องจบ
ยังรุกรบ คร่ำเคร่ง เร่งสรรค์สร้าง
ต่างอยากมี อยากได้ ไม่ปล่อยวาง
ถึงปลายทาง ว่างเปล่า จึงเท่ากัน





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า