โลกกว้าง...ทางใหญ่
ใจเธอสับสนรู้ไหม...ใช่ "เสนอ"
ความอ้างว้างร้างลา...พาพบเจอ
คนเหงาเศร้าเผลอ...ละเมอ....กัน
นานเพียงไหน
ไม่เคยเปลี่ยนไป...แม้ในฝัน
ทั้งหลับ ทั้งตื่น ฟื้นกลางวัน
กลางคืนมองจันทร์...มันเปลี่ยวใจ
โดดเด่น...โดนเดียว
มองโค้งจันทร์เสี้ยว...เคียวหวั่นไหว
ตระการผ่านฟ้า...นภาใด
สาดแสงสีใส...ในกมล
หทัยกาญจน์
๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
[/color]
ห วั่ น ไ ห ว
เมื่อแหงนมองฟ้าไกล..ในทุกหน
หนาวเสียจน
ไม่อาจหลุดพ้น..จากสายลมปลิว
คิ ด ถึ ง
เจียนจนอกข้างนึง ..สั่นรัว ..ร้าวหวิว
ประสานสองมือ..สิบนิ้ว
บ่นกับตัวเองผ่านสายลมละลิ่ว..ว่าทรมา
แ อ บ คิ ด
ผิดและผิด ..เจ็บและเจ็บ..เกินรักษา
ดวงดาวพร่าเลือน..เมื่อมองผ่าน.ม่านน้ำตา
ณ ตอนนี้ ทรมาน..และปวดเกินกว่า..อธิบาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
