"คิดถึงซึ่งคนไกล...ใจเคียงกัน"
สลักอักษรา...ว่าคิดถึง
ของชายคนหนึ่ง....ซึ่งห่วงหา
บนฟ้าสีคราม...ช่างงามตา
พับแผ่นเมฆหนา...มาจรดมัน
เหม่อมองท้องฟ้า..นภากว้าง
เมฆเคลื่อนกระจ่าง...อย่างสุขสันต์
เห็นคำรำพึง...เธอรำพัน
ว่าคิดถึงกัน...ฉะนั้นจึง “รีบ”
ขอบคุณคำอุ่น...ละมุนหวาน
กับเรื่องเล่าขาน...ผ่านดอกปีบ
ทำบุญสุนทาน..การต่อชีพ
พับดอกบัวกลีบ...จับจีบบุญ
แสนมีความสุข...คำปลุกปลอบ
เสมือนบอกชอบ...ตอบเกื้อหนุน
ห่วงหาอาทร...กลอนค้ำจุน
ขอขอบพระคุณ...เสริมทุนใจ
จึงร้อยมาลัย..ใส่อักษร
พ่วงกลมคมกลอน..ตอนอ่อนไหว
พันเป็นเกลียวแน่น...ถึงแก่นหทัยฯ
คิดถึงซึ่งคนไกล...ใจเคียงกัน
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
