นภาเศร้าฟ้าสีหม่น "ขอโทษ"
นภา กว้างน้ำค้างพร่างพรมหนาว
โลกดวงดาวดาษดื่นคืนสุขขี
โลกของฉันฝันโศกเศร้าเหงาฤดี
โลกเช้านี้นั่นขื่นขมคิดถึงเธอ
เศร้า จนแวะเวียนมาเฝ้าแต่เช้าตรู่
ถึงคุณครูคนหนึ่งรำพึงเสมอ
ถึงผู้ชายคล้ายแรกพบประสบเจอ
ถึงว่าเผลอ “พลั้งพลาด” ที่ผิดไป
ฟ้า แผ่นหนาหนักแน่นแล่นเคลื่อนท่อง
โปรดเปิดตาตรึงมองจ้องฟ้าใส
โปรดมองหาว่า “ขอโทษ”โปรดอภัย
โปรดเปิดใจเปิดจิตพินิจมัน
สี สาดแสงอาทิตย์ส่องผุดผ่องแล้ว
จิตดวงแก้วดวงนี้มิสุขสันต์
จิตนั้นตกหกลงไปไร้ตะวัน
จิตไร้แสงส่องจากจันทร์ฉันระทม
หม่น หมองโลกโศกยามเช้าสีเทาหม่น
เพียงสับสนสาดกลอนอ้อนหวานขม
เพียงเลอะเลือนเปรอะเปื้อนเพื่อนมิชม
เพียงอารมณ์อ่านนิยาม “ตีความผิด”
สิ่งสุดท้ายปลายทางวาง “ขอโทษ”
โปรดอย่าโกรธเคืองฉันฝันลิขิต
โปรดแหงนหน้าจ้องนภาฟ้าพินิจ
ว่าพับจิตเขียนจดบทแด่คุณ
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
