(ภาพน้ำทะลักเข้าม.ชวนชื่นเหมือนกัน...แต่บ้านมิวไม่ใหญ่เช่นนี้หรอกนะ)
เขียนบ้านใครน้ำท่วมก็ร่วมเศร้า
น้ำหลากเข้าบ้านเราเอาไม่ไหว
ภัยพิบัติตัดขาดอนาถใจ
ทำเช่นไร?..เฝ้านับ.ได้กลับเรือน
"เจ้าไมโล-โอวันติน"..ได้ยินข่าว
ไปนอนหง่าวชั้นสอง...ไร้ผองเพื่อน
มิได้ทิ้งลืมแลหรือแชเชือน
จ้างผู้เยือนเฝ้าอยู่คอยดูแล
สองแขนขาล้าอ่อนก่อนจะหลับ
ไม่อยากจับกำสรดปลดกระแส
เหมือนหัวใจดวงน้อยถูกลอยแพ
ช่างปรวนแปร..ไร้ค่าห้วงอารมณ์
เศร้ากว่าเศร้า...ดวงใจได้ประจักษ์
ไขว่คว้าหลักตรงไหนก็ไม่สม
นึกไม่ออกบอกใจ..ไม่ระทม
มันซ่อนตรมร้าวลึกนึกถึงน้ำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
