ยามอาทิตย์จับจิตพิศล่วงลับ
ช่างเหมือนกับตัวคนที่หม่นไหม้
เป็นผุยผงเถ้าถ่านธุลีไป
เหมือนสิ่งใดที่ใคร่หายไกลตา
เพศพิศมองดวงจิตคิดว้าวุ่น
ให้หมองขุ่นดวงจิตถึงอุษา
ความร้อนทุกข์ปลุกออกนอกกายา
ให้รู้ว่าหมองเศร้าเร้าชีวี
ยามอาทิตย์ตะวันครั้นรุ่งสาง
หมองเบาบางสายลมพาหมองศรี
เหมือนกับคนทั้งทั่วรั้วธาณี
ช่างไม่มีน้ำใจใครปรีดา
เห็นคนทุกข์ประสบผลไรอยาก
ก็คิดมากการทำบุญทำทานหนา
เกินจะกล่าวคำล้นพรรณนา
ให้รู้ว่า...มนุษย์หยาบ...สุดขาดใจ
ตะวันคล้อยย้อยห้อยมาถึงบ่าย
ช่างหมองหมายเห็นเงาเศร้าพร่างไหว
เปรียบมนุษย์ไม่เที่ยงเอียงการใด
ก็จักใคร่มีเลห์สร้างทางกล
เหลี่ยมมากจัดหักมุมกลุ่มเป็นเลิศ
เหลี่ยมแพร้วเพริศหักมุมเสียทุกหน
คนเช่นนี้มีเหลี่ยมเปรียบเลห์กล
ให้หมองหม่นระทมระทนไป
โลงหมุนเวียนอาทิตย์เปลี่ยนวัฏจักร
เหมือนคนมักทำชั่วใจมัวใส
เหตุใดต้องทำชั่วแบบไหนไย
ไปทางไหนเศร้าเร้าทุกข์ใจตน
พิมพ์วาส
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
