แกรบเกรียบเมื่อเหยียบใบไม้กรอบ แล้งไล้รุมรอบทุกกรอบกร้าน
กระจ่างฟ้ากว้างกว้างก็ว่างงาน แรงร้อนตะวันฉานอยู่ฉาดโชน
ว่าจะไม่แล้วเชียว....แต่ขอนิดนึงก้แล้วกัน....ความจริงบทกวีบทนี้ ถือเป็นกวีแท้ กวีหรือกลอนที่มีชีวิต
บุคคลที่ไม่ถือกฎเกณฑ์จนตรงเป็นไม้บรรทัด ย่อมจะเปิดใจให้กว้างและยอมรับงานเขียนแบบนี้ได้
แต่กับบุคคลประเภทแข็งกระด้างไม่ยอมยืดหยุ่นเอาซะเลย อย่าว่าแต่การยอมรับเลย
เห็นอะไรที่มันขัดกับกฎเกณฑ์ที่ตนรู้มานิดๆหน่อยๆนอกจากจะไม่ยอมรับแล้วซ้ำยังตีความว่าผิดไปเสียอีก
เรื่องทำนองนี้ผมให้รู้สึกอึดอัดใจอยู่หลายครั้งหลายหน ไอ้ครั้นจะพูดมากไปก็จะเป็นเรื่องเป็นราวไปเปล่าๆ
บางครั้งก็เบื่อๆเซ็งๆไปเลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
