ความเดียวดายดั่งบอก..ว่าหยอกเล่น
หัวใจเต้นไม่น้อย..ร้อยสิบสาม
อยากจะปลอบทุกครั้งแต่ยั้งความ
กลัวว่าตามตอแยเฝ้าแลมอง
ทำให้เธอสับสนบนความคิด
เผลอสนิทยิ้มสวน..ชวนสนอง
แม้บางครั้งเพิกเฉยไม่เคยปอง
ความรังรองเรืองรุ่ง..ยิ่งยุ่งใจ
ณ บางคืนยืนระเบียงเคียงบ้านเช่า
ต่างร้อนเร่าในอกจวนหมกไหม้
อยากให้เราพูดกันแล้วปันใจ
ฉันคิดไปลำพัง..ดังไม่พอ
"ไร้คำตอบที่ปลอบโยน"กลัวโดนว่า
จึงไม่กล้าเอ่ยเอื้อนเป็นเพื่อนหนอ
สองคืนก่อนเธอไม่กลับนับดาวรอ
เหมือนบ้าบอเดียวดายปลายระเบียง
หัวใจเต้นไม่น้อย..ร้อยสิบสาม
อยากจะปลอบทุกครั้งแต่ยั้งความ
กลัวว่าตามตอแยเฝ้าแลมอง
ทำให้เธอสับสนบนความคิด
เผลอสนิทยิ้มสวน..ชวนสนอง
แม้บางครั้งเพิกเฉยไม่เคยปอง
ความรังรองเรืองรุ่ง..ยิ่งยุ่งใจ
ณ บางคืนยืนระเบียงเคียงบ้านเช่า
ต่างร้อนเร่าในอกจวนหมกไหม้
อยากให้เราพูดกันแล้วปันใจ
ฉันคิดไปลำพัง..ดังไม่พอ
"ไร้คำตอบที่ปลอบโยน"กลัวโดนว่า
จึงไม่กล้าเอ่ยเอื้อนเป็นเพื่อนหนอ
สองคืนก่อนเธอไม่กลับนับดาวรอ
เหมือนบ้าบอเดียวดายปลายระเบียง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
