[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

4.วรรณกรรมหมายถึงอะไร

คำว่า “วรรณกรรม” (literature)  เป็นคำที่มีความหมายคลุมเครือและขึ้นอยู่กับการนิยามของผู้นิยามแต่ละคน นักวรรณคดีวิจารณ์ในอดีตให้ความหมายไว้กว้างมาก เช่น
ว่าหมายถึงงานเขียนทั่วไปทุกประเภท ตั้งแต่ตำรา หนังสือ งานเขียนประกาศ โฆษณา แม้แต่แคตตาล็อคสินค้าของห้างเทสโก้-โลตัส  การนิยามเช่นนี้ น่าจะทำให้เกิด
ปัญหาเสียมากกว่า อย่างไรก็ตามสำหรับนักวรรณกรรมศึกษาแล้ว คำว่า “วรรณกรรม” ไม่ได้กินความครอบคลุมจนหาขอบเขตไม่ได้อย่างนั้น ถ้าเช่นนั้น นักวรรณกรรม
ให้ความหมายของคำๆ นี้ไว้อย่างไร?

วรรณกรรมในความหมายของนักวรรณกรรมศึกษา จำกัดแคบเข้ามาเฉพาะงานเขียนที่เป็นงานเขียนเชิงสร้างสรรค์ ซึ่งมีคุณลักษณะบางอย่างเฉพาะ เป็นต้นว่า
เป็นงานเขียนที่อยู่บนพื้นฐานของจินตนาการ การใช้ภาษาเชิงภาพพจน์ การอุปมาอุปมัย หรือรวมไปถึงท่วงทำนอง จังหวะจะโคนที่งดงามไพเราะ มีเค้าโครงเรื่อง
มีตัวละคร การนิยามในลักษณะนี้จึงทำให้เกิดการจำกัดประเภทของงานเขียนว่าเข้าข่ายวรรณกรรมอยู่ไม่กี่ประเภท อาทิ กวีนิพนธ์ เรื่องสั้น นวนิยาย เป็นต้น

การนิยามในลักษณะนี้ ปรากฏในการนำเสนอของนักวิจารณ์ตะวันตกในช่วงทศวรรษที่ 1960 โดยการนำของกลุ่มนักวิจารณ์ที่เรียกตนเองว่า
“นักวิจารณ์แนวใหม่” (The New Critics) พวกเขาเริ่มจำกัดขอบเขตของวรรณกรรมให้แคบเข้ามา อย่างไรก็ตาม เมื่อทัศนะทางวรรณกรรมได้เปลี่ยนไป
การนิยามความหมายของวรรณกรรมก็เปลี่ยนแปลงไปด้วย ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับแนวคิดของนักทฤษฎีวรรณคดีวิจารณ์แต่ละกลุ่ม ทัศนะใหม่ ๆ นี้ต่างก็หักล้าง
และโต้แย้งกันเอง ดังเช่น การให้คำนิยามของนักวิจารณ์แนวใหม่ ได้รับการโต้แย้งจากนักวิจารณ์รุ่นต่อมาว่า งานเขียนที่ไม่ใช่วรรณกรรมบางประเภท
ก็มีท่วงทำนองเขียนที่มีจังหวะจะโคน มีการใช้ภาษาเชิงภาพพจน์เช่นกัน ดังจะเห็นได้จากงานเขียนที่ให้ความบันเทิงบางประเภท อาทิ
บทเพลงสมัยนิยม (popular song) เรือแนวตลกขบขัน หรือแม้แต่การเขียนตามฝาผนังทีเรียกกันว่า “กราฟฟิตี้” ซึ่งในทัศนะของนักวิจารณ์บางคน
จะมองว่า งานพวกนี้เปรียบเหมือนวัชพืช ซึ่งเป็นพืชพันธุ์ที่เราไม่ต้องการที่จะเพาะปลูก ดังนั้นจะเห็นได้ว่าการให้นิยามว่าวรรณกรรมคืออะไร มันก็ขึ้นอยู่กับ
จุดมุ่งหมายในการอ่าน การใช้ของผู้ที่สร้างคำนิยามขึ้นมาเป็นสำคัญ

นักวิจารณ์วรรณกรรมตะวันตกในปัจจุบัน ที่ส่วนใหญ่มีกระแสคิดแบบหลังสมัยใหม่ หรือ “โพส์ตโมเดิร์นิสม์” ให้ความหมายวรรณกรรมในแง่มุมที่น่าสนใจ
และได้รับการยอมรับกันกว้างขวางว่า วรรณกรรมเป็นการประกอบสร้างทางสังคม (social construction) ซึ่งเป็นมโนทัศน์ที่หมายความว่า วรรณกรรม
ถูกสร้างโดยสังคม  ทั้งวรรณกรรมและหลักการเกี่ยวกับวรรณกรรมต่างได้รับการประกอบสร้างและสถาปนาขึ้นมาโดยสังคม อะไรก็ตามสามารถเป็นวรรณกรรมได้ทั้งสิ้น
โดยเฉพาะงานเขียนที่ได้รับการยอมรับว่ามีคุณค่าคงที่อย่างปราศจากข้อสงสัย   ดังเช่นงานเขียนวรรณคดีไทยหลายๆเรื่อง ที่ยังได้รับความนิยมมาจนถึงทุกวันนี้

จะเห็นได้ว่า การนิยามความหมายของวรรณกรรมขึ้นอยู่กับมุมมองและแนวคิดทฤษฎีเกี่ยวกับวรรณกรรมที่อยู่เบื้องหลัง  หากประมวลมโนทัศน์ในการนิยามวรรณกรรม
ของนักวิจารณ์ในแนวทฤษฎีต่างๆ ก็จะมีการนิยามที่แตกต่างกันออกไป ดังเช่น  วรรณกรรม คือภาษา วรรณกรรมคือเรื่องสมมุติ วรรณกรรมคือ ความจริง
วรรณกรรมคือ สุนทรียภาพ วรรณกรรมคือ สัมพันธบท