คำนั้น
โอม คเนศกฤษณะอติเทพ
ใดผู้เสพศักดิ์สิทธิ์เป็นอักษร
จุ่งประจักษ์หลักปะรำคำวอน
ประทานทอนศัพท์ทนายสลายพนัง
อันคำเดิมเดียวใดในมนุษย์
ไม่อาจขุดหาขานมาทานขลัง
มโหฬารปานใด้ดิ่งพลัง
และด่ำลึกดึกดัง ศรีทันดร
คำแทนค่ามหาบรรพสรรพสิ่ง
กับหนักแน่นผนึกนิ่ง กว่าสิงขร
แหละหวานเลย อมฤตวิชิตอมร
เจียนขาดใจแม้จร วินาที
คือคำหวงห่วงหากว่าชีวิต
ตะวันปลดโลกปลิดไม่คิดหนี
ให้ค้นเดือนคว้าดาวก็ยินดี
จักรราศรีตราบนั้นอนันตกาล
คงคำนั้นพลันพรากไปจากโลก
ฤานิยามเยาะโศรก มหาศาล
เนื่องมนุษย์สุดแม้ มโนยาน
เกินจะทานเทียบค่า พญายนตร์
เถิดองค์เทพอุปเทศวิเศษทั่ว
ปลดนิรุกติ์ขมุกมัว คะมำหม่น
เพียงคำเดี่ยวคำใดขอได้ดล
แทนพละมหจล ของใจภักดิ์
พรายม่าน
สันทราย
๒๓.๐๑.๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
