ศึกอารมณ์
ไม่เคยมีน้ำค้างกลางกลีบแก้ว
ที่เห็นแววแสงวับกลับไม่ใช่
เสียแรงหลงใฝ่หามาแต่ไกล
เหนื่อยน้ำใจระทดท้อทรมา
หอมดอกแก้วกลางกมลของคนโศก
นิ่งสนิทอยู่บนโลกความหวนหา
กลิ่นอ่อนอ่อนชวนถวิลรินน้ำตา
ไม่รู้ว่าร้องไห้ทำไมกัน
กลีบแก้วเอ๋ยแนบชิดกับกลีบแก้ม
เคยเด็ดแซมผมหอมเจ้าจอมขวัญ
หอมดอกแก้วอวลละไมไปทั้งนั้น
แล้วมิทันหายหอมก็ตรอมใจ
จึงเมื่อแก้วโรยราลงคากิ่ง
เหลือเพียงสิ่งอับเฉาเราร้องไห้
หลายรู้สึกหลายร้อยรอยอาลัย
จมอยู่ในทะเลลึกศึกอารมณ์
เคยเห็นไหมน้ำค้างกลางกลีบแก้ว
ส่องแสงแววเหมือนน้ำที่ฉ่ำฉม
นั่นแหละคือน้ำตาเวลาตรม
รอถูกลมพัดลิ่วปลิวหายไป
โอ้ละหนอน้ำตาเวลาดึก
ทรวงระทึกจะลึกล้นไปหนไหน
ท่วมปัญญาท่วมจนท้นหัวใจ
รอเวลาแห้งเมื่อไหร่ไม่รู้เลย
อำไพ ศรีสงคราม
จากนิตยสารปี2513
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
